Դժգոհին` ընտի՜ր ծիրան, ծըռմըռեց քիթ ու բերան:

Իմ հայրենիք, ցուրտ է, վրադ մի բան գցիր, դեռ փչում է սուտը, վրադ սիրտս գցիր։

Ռազմիկ Դավոյանի բանաստեղծությունը բանավոր խաչակրություն է, Տիրոջ խաչակրությանը չարչարանակից, սակայն և` Նրա մշտահաղթ խոստման աջակցությամբ. «Իմ լուծը քաղցր է լինելու և բեռը` թեթև» (Մատթ. 10:30). նկատի ունենալով Իր ընտրյալներին պարգևած առատ տաղանդները, որ թեկուզ և լուծ` քաղցր են, ու դրանք գործի դնելու, կյանք դարձնելու որդիական սերը, որով կարելի է ամենաանկարելի ծանրության խնդիրներն էլ վեր բարձրացնել, չվախենալով, այլ` ոտքի տակ, ցած տեսնելով Աստծուց դուրս ամեն բան: Աստվածաշունչ այս հաղթ ու գեղեցիկ ոգեղենությամբ է առլեցուն Ռազմիկ Դավոյանի պոեզիան, որ վերնային հանճարի շեփորումով արտահայտվելու շնորհիվ` դուրս է գալիս ազգային նեղ շրջանակներից` ստանալով համամարդկային շքեղ հնչողություն և հոգով քաղցյալների համար դառնալով բանավոր ու ոգենորոգ Հաց:

Այսօր՝ 2025 թվականի հունվարի 7-ին, Վահան Տերյանի հիշատակի օրն է: 1920 թվականի հունվարի 7-ին հեռավոր Օրենբուրգում վախճանվեց Վահան Տերյանը՝ մինչև վերջ չբացահայտված ու չգնահատված մեծ բանաստեղծը: Նա 35 տարեկան էր: Բայց հասցրեց արարել մեծ ու հարուստ ժառանգություն: Նա զգաց ազգի վիճակը, ապրեց ու խորհեց ծերունազարդ փիլիսոփայի ու ազգային գործչի նման: Նրա հոդվածները ազգային գաղափարաբանական արժեք ունեն:

Մահապարտի նման ունայնությամբ լեցուն և պարտյալի հեղձուկ անսփոփ տխրությամբ էլ չեմ փնտրում սրտիս ոչ մի պայծառ նեցուկ` պահմտոցի դարձած այս գորշ կյանքիս համար:

Շատ տարիներ առաջ երազում էի, որ մի հրաշք լիներ, հայրս տեսներ ազատագրված Արցախը։ Սակայն շատ կարճ տևեց իմ այդ երազանքը։ Ազատագրված Արցախում ու Հայաստանում երեք տասնամյակ շարունակ իշխանության ղեկին ազգի տականքն էր։

Տիրամոր աչքից արցունք չի կաթում, Աղոթք չի կարդում խեղճ ադամորդին: Ի՞նչ անի Տերը այս քավարանում, Ինչպե՞ս բաժանի սիրտը ամենքին:

Այսօր տոնն է Սուրբ Ծննդյան. Ավետի՜ս: Ծնվեց մեր մեջ մանուկ արքան. Ավետ՜իս:

Երևանում հանրային տրանսպորտն առաջին անգամ գործարկվել է 1906 թվականին, երբ քաղաքում սկսել է աշխատել ձիակառքը որ կոչվում էր կոնկա։

Քիչ մնաց, հասանք հա՜, քիչ մնաց, ուր որ է` կերևա ... համբերիր․ լավ ու վատ, շատ թե քիչ... էն գնա՜ց, պակսորդը լույս փերին կբերի։